Gisteravond belde de kleinzoon. Z’n school is weer begonnen en hij zit nu in groep 3, of de middengroep. Nou ja, zoiets. Ik heb er in ieder geval uit begrepen dat het hetzelfde is als onze vroegere eerste klas.

Hij had al een aantal letters geleerd, kon al vier woorden schrijven en had er zelf nog twee bij bedacht. Wat moet het heerlijk zijn om met zo’n klas bezig te zijn, dacht ik.

“Misschien word ik later wel schrijver,” vertrouwde hij me toe en ik kon me daar goed in vinden. Op zo’n manier is de schrijfcontinuïteit in de familie tenminste gewaarborgd.

Maar er was meer wat hij aan me kwijt wilde en hij struikelde bijna over z’n woorden om het me te vertellen.

“Opa, ik ga op voetbal en donderdag moet ik trainen.” Ik was er even stil van.

Even ertussendoor, op voetbalgebied vinden er in het leven van een man (en veldvrouw) drie op z’n minst gedenkwaardige gebeurtenissen plaats. Ten eerste het moment dat je met je vader en/of moeder je eerste paar voetbalschoenen koopt. Ten tweede het ogenblik dat je zoon diezelfde ervaring beleeft en als derde datzelfde bij je kleinzoon.

“Opa, ben je er nog?” Ja natuurlijk was ik er nog. “Opa, ga je dan voetbalschoenen met me kopen?”

Ooit hebben mevrouw erJeetje en ik beloofd dat hij die van ons zou krijgen zodra hij op een club ging.

“Natuurlijk gaan we dat doen,” was m’n enthousiaste reactie en we spraken af om dat woensdagmiddag te gaan doen.

Ik krijg het dus nog druk. Uitzoeken wat de beste schoenen zijn want als er iets belangrijk is in het leven van een klein jongetje zijn het wel die eerste schoenen. Of ze lekker zitten, niet te hard, niet te zacht, nou ja, noem maar op, al die eigenschappen die maken dat je schoenen je vleugels verlenen op het moment dat je doorbreekt en op weg bent naar de beslissende voorzet of een doelpunt.

Zelf kreeg ik een paar schoenen van het merk Quick als eerste. Met afschroefbare noppen. Iets nieuws in die tijd. En ook nog met zo’n dikke harde neus die er waarschijnlijk toe diende om beter te kunnen punteren.

Met de slogan ‘Doe als Polly Pil en sta op Quick’ veroverde het merk in die tijd de Nederlandse markt.

Jaren later gingen de twee zonen bijna gelijktijdig op voetbal. Quick had zichzelf in die tijd al overleefd en de keuze ging toen tussen Adidas en Puma, dat wil zeggen, tussen de 6 of 7 uitvoeringen die beide merken voerden. We hebben heel wat uurtjes bij de plaatselijke sportwinkel doorgebracht voor er een keuze gedaan was.

En nu ga ik dus voor de derde maal op pad. Naar de plaatselijke sportartikelenwinkel in Heerhugowaard. Ik heb er maar een middagje voor uitgetrokken. Straks via Google -zoekprogramma op Internet- kijken wat er allemaal op de markt is. Reken maar dat zoiets belangrijk is. Hoeveel voetbalcarrières zullen niet in de knop zijn gebroken door een onjuiste keuze van het eerste paar voetbalschoenen? Ik bedoel maar.

Maar heerlijk om weer zoiets mee te maken. Want zo begint het.

erJeetje