26 aug 2010

96 Even een vlekje wegwerken

0 Reacties

Het was zondagavond weer een uitzending van Zomergasten die me tot het einde toe boeide. Jelle had Paul Verhoeven, de filmregisseur, op bezoek en naast films kwamen er zoveel onderwerpen aan de orde dat je wel een week had kunnen vullen.
De filmmaker, hij is van 1938, vertelde ondermeer dat hij ook wel kunstschilder had willen worden maar zich daar nu te oud voor voelde. ‘Te laat, dat kan niets meer worden’, was zijn commentaar op de uitnodiging van Jelle. Of ik het daar mee eens ben na het weekend schilderen dat we een paar weken geleden in Drenthe doorbrachten? Mmm, hangt toch sterk af van de hoeveelheid talent waarover je kunt beschikken. Maar ook zonder dat je nou direct een tweede van Gogh, Vermeer of Willink bent, is het gewoon leuk om te doen. Dat weekend leverde me in ieder geval weer inspiratie op om thuis een aantal opdrachten waaraan we toen gewerkt hebben, verder af te maken. Misschien laat ik ze nog wel een keer zien, als ik er zelf tevreden over ben tenminste.
Overigens kwam er niet veel van schilderen het afgelopen weekend want we waren zaterdag de stad in. We waren niet de enigen. Naar schatting een half miljoen andere Nederlanders was ook op dat idee gekomen. Om te genieten van Sail en nog een handvol andere activiteiten. Wij lieten de zeilschepen maar voor wat ze waren, hadden de intocht al gezien en wandelden op ons gemak langs grachten en pleinen van de oude stad.
Een wat ouderwetse manier om de stad te bekijken overigens. Half Amsterdam bezit tegenwoordig een bootje en vaart daarmee de hele zomer door de grachten en over het IJ. Om de tijd te korten stoppen de passagiers zich onderweg vol met allerlei meegebrachte etenswaren en ook de inhoud van flessen rood en wit wordt met kwart liters tegelijk weggewerkt. Of de stuurmannen en –vrouwen zich daar van weten te onthouden weet ik niet. Ik heb nog geen bordjes met BOB-achtige waarschuwingen langs de grachten zien staan. Maar de mens is zwak zoals je weet.
Wij bezochten het Waterlooplein, dronken wat op de Nieuwmarkt, toonden de Oudezijds aan de gasten die bij ons waren, aten een ijsje bij van der Linde op de Nieuwendijk, drentelden door de Negen Straatjes en brachten een kort bezoekje aan het Prinsengrachtconcert voor de jeugd.
Daarna sloeg de vermoeidheid toe. Het liep tegen half zes en we besloten tot een bezoek aan de twee Grieken in de Prinsenstraat waarvan ik dacht dat ie tot de negen straatjes behoorde. Dat was dus niet het geval. We moesten aan de andere kant van de Rozengracht zijn vertelden twee Amsterdammers desgevraagd. Een minuut of tien lopen van waar wij ons bevonden. Dat viel tegen. Mag het iets minder zijn dan tien vroeg ik aan de oudste van de twee. Een minuut of vijf bijvoorbeeld als we doorlopen. We werden het eens op zeven minuten en omdat ik zowel dorst als een volle blaas had, zetten we er gelijk een flinke pas in. Het bleek daarna toch nog verder te zijn dan ik hoopte. Na de Rozengracht kruisten we eerst nog een andere gracht. Gelukkig was al te zien dat er een eind verder een dwarsstraat was. Zou dat de Prinsenstraat zijn? Ik was inmiddels ontsnapt aan het peloton en probeerde al van ver de naam op het straatbordje te ontcijferen. Tevergeefs natuurlijk maar het was inderdaad de Prinsenstraat en de twee Grieken dreven er ook nog steeds hun restaurant.
Het was nog stil, de beide heren zaten beiden buiten te wachten op liefhebbers van de Griekse keuken. Met een zucht liet ik me neervallen op een van de stoeltjes die uitnodigend voor de zaak stonden opgesteld. Een glaasje koude witte zou er best ingaan was m’n antwoord op de vraag of ik iets drinken wilde. En zo nipte ik net behoedzaam aan een vol glas toen de anderen arriveerden. Willen we buiten eten? Natuurlijk wilden we dat en even later zaten we prinsheerlijk achter een glaasje wijn de kaart te bestuderen.
De wereld trok aan ons voorbij. Veel toeristen die met vermoeide tred op zoek waren naar een rust- en eetgelegenheid maar besluiteloos voortsjokten. Naast de twee Grieken zijn er namelijk veel andere eethuisjes in deze buurt en dat maakte de keuze voor al die spaans-, engels-, Italiaans- en anderstaligen hoorbaar moeilijk.
Kwart over zeven beëindigden wij de zitting want we wilden op tijd zijn voor het concert op de Prinsengracht. Onderweg er naar toe was het druk, het aantal liefhebbers neemt de laatste jaren toe, en toen we arriveerden zag ik al gelijk dat onze kans op een plaats waar we zowel iets zouden zien als horen, gering was. Het zat vol, tjokvol met bezoekers die zich al uren voor het begin van het concert op meegebrachte kleden en stoeltjes hadden geïnstalleerd. Met meegebrachte complete maaltijden en drank had het nog het meeste weg van een reusachtige picknickparty. De plaats waar we bij gebrek aan beter gingen staan, verlieten we al vrij snel na aanvang van het concert omdat de muziek door het gepruttel van de motor van een van de schepen bijna niet te horen was. Ook onze tweede keuze had weinig van een concertzaal weg. Daar stond/zat het vol met mensen die elkaar allemaal zoveel te vertellen hadden dat ongestoord luisteren niet mogelijk was.
Het leek kortom niet op vroegere uitvoeringen die we meegemaakt hadden. Zou ik te oud worden voor dit vermaak? Best mogelijk hoewel ik me niet aan de indruk kon onttrekken dat al die Amsterdamse mensen alleen maar waren gekomen om aan het einde van het concert massaal mee te kunnen zingen over ‘de grachten waaraan ze hun hart hadden verpand’.
Uiteindelijk werd er een plaatsje gevonden aan de kant van het Pulitzerhotel, achter het podium en auto’s van de omroep. Je zag er bijna niets, kon alles echter uitstekend horen.
Maar zoals ik al schreef in de aanhef van deze aflevering maakte de zondagavond alles goed. Zagen jullie ook dat Jelle een vlekje had op z’n overhemd? Nee, ik bedoel niet die vlieg die steeds om hun hoofden cirkelde. Hij had gewoon geknoeid met eten. Heb ik ook vaak dus ik herkende het meteen. Het mooiste was dat die vlek om een uur of tien plotseling weg was. Weggepoetst tijdens het vertonen van een filmfragment, denk ik. Of hij had een ander overhemd aangetrokken.
Was het toeval dat hij daarna een drankje voor zichzelf en zijn gast inschonk? Afgaande op de fles leek het me een glaasje jenever. Even een vlekje wegwerken noemden we dat vroeger.
Maar een mooie uitzending. Volgende week al weer de laatste van dit seizoen. Daarna moeten we het weer doen met de snelle jongens.
23 augustus 2010
erJeetje
P1030156

P1030171

P1030174

P1030176

P1030181

P1030195

P1030198

P1030203

P1030214

P1030215

P1030220

P1030223

P1030237

P1030252

P1030254

P1030259


[begin]