Vorig weekend weer eens naar Drenthe geweest. In de buurt van Orvelte en Westerbork.
We logeerden er een paar dagen in een klein pension dat kamers heeft voor een stuk of veertien gasten. Vroeger was het een voormalige boerderij maar deze was ruim vijf jaar geleden door de huidige bewoners volledig verbouwd en geschikt gemaakt voor zijn huidige bestemming. Met een grote tuin er om heen een ideale plaats voor mensen die van ruimte en vooral stilte houden. Zoals twee Belgische echtparen die vanuit Vlaanderen naar deze plaats waren getogen om hier van de rust te genieten.
Zaterdagochtend waren we vroeg opgestaan. Nou ja, vroeg? Om half negen stonden we beneden om te ontbijten maar waren even naar buiten gelopen om van het weer te genieten. De stralen van de ochtendzon scheerden over grasland, velden met maïs en het Oranjekanaal. Diep inademend rook ik een fris mengsel van kruiden en vochtige aarde, gemengd met vleugen fruit en de mest van een handvol koeien in de verte. En oh wat was het stil. Geen verkeerslawaai van de dichtstbijzijnde autoweg, geen vliegtuigrumoer van Schiphol. Geen getimmer of geboor van klussende buren, geen brommers, radio’s, blaffende honden, spelende kinderen, gewoon niks. Helemaal niets. Volmaakte stilte. Stilte die zo intens was dat hij bijna tastbaar werd.

Op een gegeven moment moest ik de opwelling onderdrukken om een keer keihard te schreeuwen. Zo’n lang aangehouden kreet die uit je tenen komt. Hoeiiiiiii maar ik hield me in. Het kon ook niet. Zo’stilte verbreek je niet. Die laat je ongerept voortduren.
Eigenlijk zou je er een stukje van moeten kunnen meenemen. In een doosje of een blikje. Voor thuis om er zo nu en dan even naar te kunnen luisteren.
Maar goed, het ontbijt trok en daarna het schilderen. Want voor dat laatste waren we naar Drenthe getogen. Drie dagen met een stel mensen van onze schildergroep, onder leiding van een kunstenares die ruim vijf jaar geleden samen met haar partner de drukte van Hilversum heeft ingewisseld voor een boerderij.
We werkten er zo intensief dat ik de stilte weer vergat. En we hebben ook veel gelachen, lekker gegeten, veel wijn gedronken, veel gepraat ook en ons verbaasd over de ruimte die er nog is in dat deel van Nederland.
Nederland vol? Hoezo?
PS Nee, ik vind het heerlijk om daar een aantal dagen door te brengen maar er wonen? Dat is niets voor mij. Te stil.