Moet je eigenlijk niet een kolommetje schrijven over de Bevrijdingsdag? Of de herdenking van de gevallenen? M’n alter ego keek me streng aan en omdat ik weet dat ik uiteindelijk toch het loodje tegen hem leg zette ik me moeizaam achter het toetsenbord van de PC.
Een stukje over de viering van de dag dat de oorlog afgelopen was. Weet je, het klinkt misschien gek maar die Bevrijdingsdag is als feest nooit goed van de grond gekomen. De eerste jaren na de oorlog nog wel maar toen na het aftreden van Wilhelmina Koninginnedag plotseling op 30 april gevierd moest worden was het met de vijfde mei snel afgelopen. En dat het een vrije dag was werd ook al gauw geschrapt in de agenda want dat kon de economie niet verdragen.

En zo sukkelen we nu al decennia voort. Op weg naar de afschaffing, tot de laatste ooggetuige van 40-45 overleden is? Wie zal het zeggen. Ergens kan ik me voorstellen dat het de generaties die na de oorlog geboren zijn, weinig zegt.
Even een vraagje er tussendoor. Hebben jullie een vlag? Weet je dat wij er geeneens een bezitten. En als we er al eentje zouden hebben dan ontbreekt er toch zo’n handig tuutje in de voorgevel van ons huis om ‘m in te steken. Tsja, nooit van gekomen om er een te kopen. Raar maar waar.
Maar goed, een kolommetje over vijf mei, en feestvieren. Omdat ik toch m’n verplichte uurtje moest fietsen had ik besloten om naar het centrum van Amstelveen te rijden omdat dat me er de geëigende plaats voor leek.
Onderweg wees nog niets erop dat er iets bijzonders aan de hand was. Een handvol vlaggen waarvan eentje nog halfstok van de avond ervoor. Maar op het Binnenhof bespeurde ik dan toch enige activiteit. Een twintigtal militaire voertuigen stond in een carré opgesteld. Ouwe bakken, sommige nog uit de tweede wereldoorlog, andere van recentere datum. In stand gehouden door een groep liefhebbers die op dagen zoals vijf mei klaar staan voor een ritje door de stad. Ter herinnering aan de feestelijke intocht van de Canadezen in 1945.
Maar er was meer. Bij de bibliotheek was een podium gebouwd waarop een man of twintig bezig was met voorbereidingen voor een stukje muziek. De Amsterdam big band zag ik op een foldertje staan en ik was benieuwd wat de groep zou spelen. Alsof ze daarop gewacht hadden zetten ze in met “In the Mood”.
Of het goed klonk? Het klonk geweldig. Eindelijk weer eens een stukje echte muziek. Verleden week hadden we tijdens ons bezoek aan Amsterdam alleen maar dreunende bassen gehoord. Dat begon op het Museumplein waar door luidsprekers van megaformaat uitsluitend ‘boem, boem, boem’ werd voortgebracht. Op het Leidseplein niet anders, boem, boem, boem. Koningsplein idem dito, bij het Lieverdje boem, boem, boem, op de Dam boem boem boem met kermis herrie, bij de Waag boem, boem, boem, op het Rembrandtsplein boem, boem, boem en zelfs op het Heinekenplein boem, boem, boem.
Maar op ons eigen Binnenhof was daar warempel herkenbare muziek, die gespeeld werd door een band met twaalf stuks koper. Zestien oude knarren, herstel, veertien oude knarren, één dame, en één jongeman. Perfidia volgde en nog meer toppers van de Glenn Millerband en even had ik het gevoel dat ik terug was in de tijd, terug in die mooie maanden mei, juni 1945. Drie en zestig jaar geleden maar ik zag het weer even haarscherp voor me.
Ik was niet de enige. Toen ik om me heen keek zag ik in de ogen van andere toehoorders, leeftijdgenoten, diezelfde blik van herkenning en herinnering.
Glenn Miller. Ik heb de CD nog ergens. Straks even opzetten. Heerlijk.
En laten we de viering van die Bevrijdingsdag nog maar een aantal jaartjes continueren. Met in the mood natuurlijk.
PS 1. Mooie herdenking op de Dam gisteravond, niks mis mee alleen, die bloemist kan het voortaan schudden. Meteen al bij de eerste krans viel  er een bloem uit. En daarna, na de twee minuten stilte, gebeurde het nog een paar keer.
Ik zou in zo’n geval de nijging hebben om effe te bukken en het ding op te rapen. Zodat ik hem weer ergens in die krans kan prikken. Maar dat zal je van Bea niet meemaken. Van die andere dames en heren trouwens ook niet. Al vallen alle bloemen eruit of valt die hele krans van de standaard. Er vertrekt geen spier op die gezichten. Resultaat van hun opvoeding en jarenlange training denk ik.
PS 2 Een prachtige voordracht van mevrouw Jet Bussemaker.

5 mei 2008