Of ik al naar Rembrandt was geweest schreef me gisteren een van de lezers.
Je bedoelt de late Rembrandt vroeg ik voor de zekerheid want een misverstand over de grote meester is gauw geboren.
Hij bedoelde inderdaad de huidige expositie in het Rijks waar het storm schijnt te lopen en ik vertelde hem dat ik het nog maar even aanzag. Proberen een tijdstip te ontdekken waarin je niet achter een rij van tien mensen dik moet proberen een glimpje van zijn werk op te vangen.

Maar dat betekent niet dat ik Harmenszoon helemaal links laat liggen, sterker nog, ik heb de meester gisteren gezien terwijl hij aan het werk was. Met houtskool schetsen makend van het wijde landschap buiten de stadsgrenzen waar de Amstel zich zigzaggend een weg zoekt in zuidelijke richting.
Niet de meest boeiende plek naar mijn smaak en in gedachten maakte ik een opmerking in die richting. Dat het ook ongelooflijk moet gaan vervelen om altijd op dezelfde plek te staan.
Tot mijn verbazing kreeg ik antwoord van de grote meester.
“Vervelen?” zei hij verbaasd terwijl hij even stopte met de schets waarmee hij bezig was. “Onmogelijk. Er is altijd wel wat te doen hier, altijd mensen om me heen. Niet dat ik ze tel maar ik heb er de afgelopen jaren toch gauw een miljoen op bezoek gehad. Japanners, Chinezen, Fransen, Italianen. Nou ja, noem maar op.
Wil je niet even kijken wat ik aan het tekenen ben?” Het was een uitnodiging die ik natuurlijk niet kon afslaan en ik keek mee over z’n schouder, naar het landschap voor me.
“Niet erg spannend,” kon ik niet nalaten om op te merken. “Waarom schuif je je stoel niet een beetje op naar rechts? Dan stroomt de Amstel als het ware het beeld in.”
“Je bedoelt dat dat boerderijtje er dan ook op komt,” zei hij nadenkend terwijl hij een nieuw vel papier pakte. En voor ik het wist was hij met een houtskool stift in de weer om het beeld op z’n tekenbord vast te leggen.
Het was duidelijk dat ons gesprek was afgelopen en ik liet hem daarom met rust om z’n concentratie niet te verstoren.
Het rondje Amstelpark wachtte en we wilden  daarna nog wat violen kopen want de lente komt er aan.
Of ik nog wat foto’s heb gemaakt? Eh, uiteraard want anders gelooft geen mens m’n verhaal.
Maar een bijzondere ontmoeting, that’s for sure. Reken maar dat Wim Pijbes jaloers als ie ’t hoort.

7-3-2015