06 feb 2007

Hebben jullie dat ook wel eens dat er plotseling een liedje door je hoofd zoemt? Of een deel van een melodie, een enkele regel tekst? Gisteren gebeurde het toen we onderweg waren met de auto. Op weg naar Den Haag om precies te zijn hoewel ik niet weet of dat er iets mee te maken had. Op de achtergrond neuzelde de radio op gedempte toon iets over schaatsen in Heerenveen tot er vlak bij Rijswijk in een flits een hokje in m’n geheugen werd geopend waardoor ik duidelijk “Mens, durf te leven” hoorde.Mens, durf te leven? Waar komt dat nu weer vandaan was m’n eerste gedachte? Moest in ieder geval lang geleden zijn en pas nadat ik ruim zestig jaar was teruggegaan in de tijd arriveerde ik bij de bron. Eind jaren dertig was het, bij ons thuis, op zaterdagavond, met de hele familie aan tafel. Met z’n allen dopten we pinda’s op een oude  krant waarbij m’n vader begon te zingen en wij allemaal invielen bij het refrein. Prachtig.

En er kwamen nog een paar fragmenten van liedjes uit die tijd naar boven. “Wir sind die Moorsoldaten, und ziehen mit dem Spaten, ins Moor” was er een van. Ik kan onmogelijk begrepen hebben wat de tekst inhield maar kan die regels nog moeiteloos meezingen. Wat ook indruk heeft gemaakt, was: “Maar plotseling brak de stormwind los en blies al bulderend door het bos”. En Mens, durf te leven natuurlijk.
Ik heb de tekst op Internet gezocht. En gevonden. Hij is van Dirk Witte uit 1917.
Is er veel veranderd in negentig jaar?  Oppervlakkig gezien bedoel ik maar ……….. Enfin, ik plaats hem hieronder, dan kan je zelf lezen. Over leven of geleefd worden.

MENS, DURF TE LEVEN

Je leeft maar heel kort, maar een enkele keer
En als je straks anders wilt, kun je niet meer
Mens, durf te leven
Vraag niet elke dag van je korte bestaan:
Hoe hebben m’n pa en m’n grootpa gedaan?
Hoe doet er m’n neef en hoe doet er m’n vrind?
En wie weet, hoe of dat nou m’n buurman weer vindt?
En – wat heeft ‘Het Fatsoen’ voorgeschreven?
Mens, durf te leven!

De mensen bepalen de kleur van je das
De vorm van je hoed, en de snit van je jas
En – van je leven
Ze wijzen de paadjes, waarlangs je mag gaan
En roepen ‘o foei!’ als je even blijft staan
Ze kiezen je toekomst en kiezen je werk
Ze zoeken een kroeg voor je uit en een kerk
En wat je aan de armen moet geven
Mens, is dat leven?

De mensen – ze schrijven je leefregels voor
Ze geven je raad en ze roepen in koor:
Zó moet je leven!
Met die mag je omgaan, maar die is te min
Met die moet je trouwen – al heb je geen zin
En daar moet je wonen, dat eist je fatsoen
En je wordt genegeerd als je ’t anders zou doen
Alsof je iets ergs had misdreven
Mens, is dat leven?

Het leven is heerlijk, het leven is mooi
Maar – vlieg uit in de lucht en kruip niet in een kooi
Mens, durf te leven
Je kop in de hoogte, je neus in de wind
En lap aan je laars hoe een ander het vindt
Hou een hart vol van warmte en van liefde in je borst
Maar wees op je vierkante meter een Vorst!
Wat je zoekt, kan geen ander je geven
Mens, durf te leven!


[begin]