“Ze moesten zich nu maar op de play-offs gaan richten,” schamperde ome Bram. “Die lummel van een Sneijder, staat gedeeld in het rechterrijtje en waagt het over de play-offs te spreken. Als dit zo door gaat zie ik ze straks nog degraderen.”

Ze waren geërgerd, de leden van de vaste supporterskring over de prestaties van hun roodwitte favorieten en dat werd er niet beter op toen het nieuwe lid, Piet, opmerkte dat het jaren geleden bij BlauwWit ook zo begonnen was. Tekenen van verval die uiteindelijk tot de ondergang van de roemruchte vereniging uit Amsterdam West hadden geleid.
En met een gruwelverhaal over de vreselijke jaren van ADO in de eerste divisie wreef Haagse Karel nog wat extra zout in de wonden.
“Ik wil er verder niets meer over horen,” brieste ome Bram en het rondje van de zaak dat daarna door Frits werd aangeboden deed de rest, Blind c.s. gingen voorlopig in de ban.
Het gesprek kabbelde daarna voort over de zakenreis van Nico “d’r valt niet meer op te boksen tegen die Chinezen”, de nieuwe fiets van Gijssie gemaakt van speciaal hooggesinterd carborundumstaal waardoor er weer een gewichtsbesparing van 750 gram was bereikt tot de klaagzang van Hansie van Vissermanstextiel over diezelfde Chinezen die de markt van T-shirts volledig naar de gallemiezen hadden geholpen. Niet iedereen nam even enthousiast deel aan het gesprek. Gajus en Piet hadden een onderlinge discussie over een nieuwe verfsoort en Fransie was in een twistgesprek met Nico verwikkeld over de toenemende veramerikanisering van het Nederlandse bedrijfsleven.
Met z’n opmerking dat dat niet alleen voor het bedrijfsleven gold riep Haagse Karel echter iedereen weer bij de les. “Wat bedoel je daarmee, Haagse“ klonk het van een paar kanten en met een blik die van alles kon betekenen gaf deze als antwoord dat hij precies bedoelde wat hij zei. Dat de veramerikanisering niet alleen in het bedrijfsleven sluipend z’n intrede deed maar in alle geledingen van de maatschappij.
“Gaat het hier altijd zo?” vroeg Piet, nieuw lid voor degenen die de vorige aflevering hebben gemist, fluisterend aan Gajus. “Even wachten,” fluisterde deze en terwijl hij aan Frits een teken gaf om de lege glazen bij te schenken leverde hij op minzame toon zijn bijdrage aan het gesprek. “Moet ik hieruit begrijpen dat jouw partij wellicht op de Amerikaanse toer gaat, Karel? Een nieuw programmapunt van de LPF of een van die andere leefbare gebeurens waarvoor jij je inzet?” Nieuwsgierig keek iedereen Karel aan maar de tevreden blik van de vertegenwoordiger uit de Hofstad gaf aan dat hij zich op bekend terrein bevond en na een flinke teug van de goudgele rakker die Mehmet hem overhandigde, plaatste hij z’n tegenstoot.
“Met veramerikanisering bedoel ik de toestanden in deze stad waarbij er geen week voorbij gaat of de GGD moet weer de resultaten van een schietpartij bijeenvegen. Er zijn mensen die hun hondje niet meer durven uitlaten, bang dat ze zijn om door een verdwaalde kogel getroffen te worden. Wat denk je wat voor indruk dat moet maken op het buitenland? Dacht dat je er nog toeristen hier in de zaak komen als dat zo doorgaat? Mooi niet, Gajus. Nog effe en in al die buitenlanden geldt er voor ons land en Amsterdam in het bijzonder een negatief reisadvies.” En snuivend keek hij in het rond om de reactie op z’n aanval te peilen.
Zo meestal was die verdeeld. Ome Bram vond dat het in ieder geval toch lekker opruimde en in ieder geval goed was voor de bloemisterij, Fransie ontging het verband tussen wat hij een bendeoorlog noemde met veramerikanisering van de samenleving maar uiteindelijk wilde ze toch wel graag van Karel weten hoe hij zich gedacht had aan deze toestand een einde te maken.
“Dat hebben jullie helemaal zelf in de hand,” gaf deze met een schouderophalen te kennen.
“Zo moeilijk is dat niet, gewoon een zaak van de juiste mensen kiezen, dan is het binnen een zeg twee jaar geregeld.”
Een beetje afwachtend keken ze hem allemaal aan tot Fransie met een diepe denkrimpel tussen de wenkbrauwen vroeg of Karel dat laatste misschien wat nader kon toelichten. Bedoelde hij met kiezen wellicht de verkiezingen en had hij het dan over de partij waarvoor Karel zich de afgelopen periode had warmgemaakt. “Jij liep toch zo weg met die Wilders, Karel, moet ik daar straks m’n stem op uitbrengen?”
Maar niet de eerste keer had Haagse Karel nog een tweede verrassing voor ze in petto en nadat het gelach over de laatste opmerking van Fransie geluwd was gaf hij met een wervend handgebaar aan dat hij nog niet uitgesproken was.
Die periode Wilders was slechts een overgangsperiode geweest, net zoals je z’n activiteiten in de LPF als een leerperiode kon zien maar dat lag nu allemaal achter hem. “Ik heb het nu helemaal gevonden, voor jullie staat een man die de schellen van de ogen gevallen zijn. Voor mij is er maar een man die in staat is om dit land van de ondergang te redden. Voor jullie staat een mogelijk toekomstig kamerlid van de partij van ………..even kon je een naald horen vallen in de Ingooi …. voor jullie staat een aanhanger van Peter R. de Vries.”
Er waren heel wat minuten nodig plus een rondje van Nico voor de verbijstering over deze nieuwe rol van Karel voorbij was.
Iedereen had er wel een mening over maar ome Bram had zoals zo vaak het laatste woord.
“Mooi verhaal Karel maar mijn stem krijgt die de Vries niet. Als ik daar mee in zee ga kom ik straks ook in het rechterrijtje terecht.”
Het werd niet laat die avond. Ze waren allemaal een beetje moe. Een beetje in mineur. Moesten nog wennen aan hun nieuwe plaats in de rangschikking. En dan ook nog zoveel schokkende gebeurtenissen in een week. Dan heb je gewoon behoefte aan een keertje lekker vroeg naar bed gaan.

Gajus