Hebben jullie nou al iets voor de Ingooi geregeld, had mevrouw Gajus aan haar echtgenoot gevraagd en zuchtend had deze moeten toegeven dat hij het allemaal een beetje op z’n beloop had gelaten. Vaak lossen dergelijke ruzietjes zich vanzelf op maar in z’n hart wist hij dat er meer aan de hand was en hij deed wat het meest voor de hand lag. Hij belde Nico, de man die in het verleden al menige rimpel in het Ingooigebeuren had gladgestreken.
“Als we nou eens in dat café afspreken waar ome Bram het over had,” stelde die voor nadat ze elkaars reilen en zeilen hadden doorgesproken. “Dan nodig ik gelijk de andere jongens van de vaste kern uit. Er is namelijk veel meer aan de hand dan jullie denken te weten” en zo gebeurde het dus.

Het was mooi weer die maandag en nieuwsgierig arriveerde Gajus na het nodige zoeken bij het café waarover ome Bram iets gemompeld had van een brug te ver. Een uurtje te vroeg maar dat had hij bewust gedaan om zich een beetje te kunnen oriënteren. De Brug, want zo heette het, was een niet al te groot bruin café met vier tafeltjes buiten waarvan er een bezet was door twee buurtbewoners. “Als je een sigaretje wil roken kan je beter gelijk buiten blijven,” deelde er een aan Gajus mee “En als je iets wilt drinken moet je het zelf effe binnen halen.”

“Als ik de heren dan misschien iets aan mag bieden neem ik die gelijk mee,” antwoordde Gajus die uit eigen ervaring wist dat niets de tongen zo los maakt als een aangeboden drankje in de vroege middag. Z’n voorstel viel in vruchtbare aarde en met drie grote pilsen voegde hij zich een paar minuten later bij de twee die zich voorstelden als ome Bertus en Ome Nelis. Zeventigers maar nog kerngezond verklaarden ze bereidwillig. Regelmatig een harinkje verklaarde de een, vergeet het dagelijkse borreltje niet voegde de ander er aan toe, en tegen de dagelijkse stress zo nu en dan een halfzware van de weduwe. Daar waren hun vaders honderd mee geworden. Of de heer Gajus hier zo maar even langs kwam of dat ie geïnteresseerd was in het café?

“Je hoeft niet te antwoorden, hoor,”zei de man die zich als ome Nelis had voorgesteld. “Maar het is met de Brug zo gesteld dat Willem, de eigenaar, het eigenlijk voor gezien wil houden. Hij sukkelt al een jaar of vijf met z’n rug en nu heeft het rookverbod de doorslag gegeven. Als er geen liefhebber komt opdagen om de zaak over te nemen wordt de tent met ingang van 1 september gesloten. Haal jij effe nog een biertje, Bertus, en ik denk dat dit heer er ook nog wel eentje lust.”

Een voorstel waar Gajus zich in kon vinden, zeker nadat Ome Nelis hem had verteld dat zich nog geen liefhebber had gemeld om de zaak over te nemen.

Het was duidelijk dat er interessante perspectieven voor de vaste supporterskern waren geopend. Maar met mededelingen daarover wilde hij nog even wachten. En terwijl door z’n hoofd de melodie van cross over the bridge speelde, een topper uit de vijftiger jaren, proostte hij met z’n twee nieuwe vrienden. Proost, heren, ik denk dat wij elkaar hier nog wel vaker zullen ontmoeten.

Gajus

2-7-2008