Is de Ingooi nou nog opengegaan op 1 April? Van alle kanten kwamen de vragen bij me binnen. Beter bewijs hoe geliefd Amsterdams oudste supporterscafe is geworden valt er nauwelijks te geven.
Wel, laat ik er maar niet omheen draaien, de Ingooi is inderdaad op 1 April weer geopend. In alle stilte, zonder dat er verdere ruchtbaarheid aan was gegeven dus. Alleen het clubje vaste supporters was op de hoogte gesteld en die werden op donderdagmiddag verwelkomd door …. Frits.

Mmmaar de zaak zou toch worden overgenomen door Maikel en Ketie hoor ik er een paar al vragen. Inderdaad, zo had het moeten gebeuren maar ja, je weet hoe dat tegenwoordig gaat. Je denkt alles geregeld te hebben en dan blijkt er toch nog iets mis te gaan. In dit geval met het beoogde uitbaterechtpaar.
Leuk, een kroeg runnen, hadden die in eerste instantie gedacht. Geen gezeur meer met eigenwijze bazen, niet meer in de ochtendfile, zelf je dag indelen. Ze hadden er alleen niet aan gedacht dat het ‘eigen baas zijn’ ook een aantal minder leuke consequenties met zich mee brengt. Om er maar eens eentje te noemen, wat doe je met de zaak als je met vakantie wilt?
Voor dit jaar hadden de jongelui bijvoorbeeld al geboekt. Een zesweekse reis naar Chili in september-oktober, met de rugzak van het noorden van dat langgerekte land tot ergens ver weg in het zuiden. Vuurland had Maikel met een dromerige blik in z’n ogen gezegd.
Zeg dat gelijk maar af had Nico ze toen toegevoegd. De eerste vijf jaar kan je vakantie wel vergeten. Hoe haal je het in je hoofd. Dan kan toch niet met een zaak die je net begonnen bent. Wou je die soms zes weken dichtgooien?
En zo waren er nog een paar andere dingetjes die ze wat rauw op het dak was gevallen. Een gesprek met de broer van Ketie die jaren geleden een buurtcafeetje had overgenomen, deed de deur dicht. Met hangende pootjes hadden ze dus bij Nico en de vaste supporterskern aangeklopt. Of ze er nog af konden en die hadden geeneens hard opgespeeld. Hadden het eigenlijk al een beetje verwacht en hadden een paar dagen daarvoor onverwacht een tweede kandidaat opgediend gekregen. Uit de aanhef van dit verhaal begrijp je natuurlijk wie daarmee bedoeld wordt. Fritsie dus.
Fritsie?????? Ja zeg het maar. Die was er toch mee gestopt.
Klopt helemaal. Ging lekker genieten van z’n vrije tijd. Vissen in de Bosbaan, beetje fietsen met een vriendje van vroeger, wat vaker naar de caravan in Bloemendaal. Ik hoor het hem nog zeggen.
Maar dat was dus mooi tegengevallen. Voor vissen bleek hij niet over het juiste geduld te bezitten, het fietsen bezorgde hem ondanks een supergel zadel van 225 Euro een zodanige zadelpijn dat ritjes van meer dan tien kilometer onmogelijk waren en in z’n luxe stacaravan werd hij stapelgek omdat hij, om z’n eigen woorden te gebruiken, daar z’n kont niet kon keren. Bovendien kon hij er niet slapen omdat het geruis van de zee hem uit z’n slaap hield. Het blijvend vrije uitzicht vanaf de negende etage in hun nieuwe flat, die stond in een van die troosteloze nieuwbouwwijken waarmee dit land gestaag wordt volgebouwd, deed de deur dicht. Tante Jans had al snel bekeken dat al die vrije tijd niets was voor haar man. Of er al iets voor de Ingooi geregeld was had ze toen aan Nico gevraagd en die had de kans die geboden werd, met beide handen aangegrepen. Toen daar nog bijkwam dat Maikel en Ketie weer terug konden komen bij hun vorige werkgever bleef er nog maar een heel klein probleempje over. Het vinden van een geschikte assistent voor Frits. Die had er namelijk wel oren naar om terug te keren in de Ingooi maar niet meer alleen. Dat zou hem te zwaar worden.
Tante Jans had in het gesprek met Nico al aangegeven dat ze op haar niet meer hoefde te rekenen. Ze beleefde veel te veel plezier aan de kleinkinderen van haar jongste zuster en had geen behoefte om daar weer afscheid van te nemen.
De oplossing kwam uit een niet verwachte hoek. Tijdens de vergadering waarin de terugkeer van Frits werd geregeld had ome Bram na wat keelschrapen het woord gevraagd. Hij bleek namelijk wel iemand te weten die geknipt zou zijn om Frits te assisteren.
“Kom voor de draad, Bram,” had Nico daarop gezegd en met een armzwaai om het belang van z’n mededeling te onderstrepen had de oude bloemenkoopman de naam van z’n sollicitant genoemd.
“Mijn assistent, Mehmet, wil graag hogerop en die mogelijkheid kan ik hem in m’n bloemenstal niet bieden. Maar als tweede man voor de Ingooi zou ik me geen betere kunnen denken. Hij heeft het postuur van een beer, kan met iedereen goed overweg, laat zich geen knollen voor citroenen verkopen, is een eersteklas werkezel en heeft wel eens bij me laten vallen dat een job in de Horeca eigenlijk z’n grote wens is.”

En zo is het dus gegaan. De zaak kwam in een stroomversnelling en op 1 April werd de Ingooi ’s ochtends om tien weer geopend, alsof ie nooit tijdelijk gesloten was geweest.
Voorlopig blijft alles er bij het oude. Zoals Nico zei had het geen zin om maar in het wilde weg wijzigingen in te voeren maar dat er iets moet veranderen om tot een gezonde bedrijfsvoering te komen was al maanden geleden duidelijk geworden. Daarom is er een projectgroepje opgericht dat drie maanden de tijd heeft gekregen om na te gaan hoe er meer toekomstmuziek in de Ingooi kan worden gebracht.
Zo snel gaat dat dus. En mocht je jezelf eens een keer willen overtuigen hoe het er toegaat kom dan gerust langs. Je zult er geen spijt van hebben.
erJeetje