Ome Bram op reis naar Thailand? Dan moet er toch wel iets bijzonders aan de hand zijn. In de Ingooi raken ze er voorlopig niet uitgesproken over.

“Weet je,” zei ome Bram terwijl hij de resten van wat bierschuim uit z’n borstelige snor wreef. “Weet je wat ik me nou afvraag. Waarom jullie niet eens een keer een reisje naar Thailand maken. Hier, lees ik net dat je voor een paar honderd Eurootjes al naar Bangkok kunt vliegen. Het hele jaar door. Dan ga je toch geen uren in de file staan om naar Frankrijk te rijden. Om vervolgens op een overvolle camping meer dan honderd Euro per dag te betalen voor een staanplaats waar je met goed fatsoen nog geen sheltertentje kunt plaatsen. Wie zijn die mensen? Waarom stelt die de Hond daar niet eens een onderzoek naar in?”
Het was zo’n twijfelachtige augustusdag, niet warm, niet koud, niet mooi maar ook niet lelijk. Zo’n dag waarop moeder natuur als ware ze een zwevende kiezer overwoog wat ze er deze dag nu eens van zou maken. Gelijk maar definitief de weg inslaan naar de herfst of er toch nog een weekje zomer aanplakken.
En omdat kroegbezoekers – en misschien ook wel andere mensen – gevoelig zijn voor dergelijke weersovergangen zaten de leden van de vaste groep Ingooibezoekers wat lusteloos bij elkaar. De echte zin voor een goeie discussie ontbrak en het antwoord dat uiteindelijk door Gijssie aan ome Bram werd gegeven was daar een regelrecht gevolg van.
“Als die mensen daar nou lol in hebben laat ze dan toch hun gang gaan, oude man. En wees jij nou maar blij dat jullie daar in Phuket niet die verschrikkelijke ziekte hebben opgelopen waar m’n zwager een maand geleden mee thuis kwam. Zulke gaten in z’n benen en het is nog niet over. Hoe is het eigenlijk met jou, Gajus. Wordt het geen tijd dat jij met je echtgenote weer eens een reis naar ver weg maakt? Vroeger kregen we daar na afloop nog wel eens een boekie van. Niet voor sije sokke of la condor pasa.”
“El condor pasa,” corrigeerde de aangesprokene hem. “Een verre reis zeg je. Ach, wat is er nog ver in deze tijd? China, Chili, de Zuidpool? Binnen 24 uur kan je tegenwoordig bijna elk punt op deze aardbol bereiken. En zo langzamerhand ben ik er wel achter dat het gras er niet groener is dan thuis. Sterker nog, op de meeste plaatsen mag je je handen dicht knijpen als er überhaupt wat verdord gras staat. Mevrouw Gajus en ik zoeken het daarom maar eens een jaartje wat dichter bij huis. Weekje Parijs, bezoekje Wenen, In september een weekje naar de Weinstrasse in Duitsland. Van die dingen.”
Z’n antwoord verwekte bij een deel van het gezelschap de nodige verbazing. “Een weekje weinstrasse,” bracht Fransie zelfs met haperende stem uit. “En dat voor een man die de Gobiwoestijn heeft getrotseerd, die bij nacht en ontij op een paard een vulcaan heeft beklommen, die …… die komt nu met de weinstrasse als reisadvies. Hé, Nico, Hans, Haagse, trekken jullie je mond ook eens open. Kan dit zo maar?”
Maar het idee van Gajus bleek daar helemaal niet zo slecht te worden ontvangen. Nico zag onmiddellijk mogelijkheden om gelijk een flinke hoeveelheid wit in te slaan en Hansie gaf met een dromerige blik in z’n ogen te kennen dat het hem eigenlijk ook nog niet zo’n gek idee leek.
Het zal duidelijk zijn dat een gesprek met de verwachtingen voor het nieuwe voetbalseizoen niet echt goed meer van de grond kwam. En eigenlijk gaf de verzuchting van Gijssie – voor de niet-insiders, als amateur won hij ooit de ronde van Noord Holland – nog het beste de stemming weer.
Rasmussen met geel en al uit de tour gegooid, Gajus met vakantie naar de Weinstrasse, het wordt nooit meer zoals het vroeger was.

Gajus