Het was de dag na het treffen met Denemarken en de oude supporterskern had zich in de Ingooi verzameld om, zoals Frits het uitdrukte, nog wat puntjes op de i te zetten.
“Wat een drukte gisteren, hè,” zei ome Bram tegen Gajus die als laatste was binnen gekomen. “Fritsie vertelde dat ie al vanaf vrijdag bij elke wedstrijd helemaal vol zit. Met Engelsen, Fransen, Duitsers.  Allemaal echte liefhebbers, hij had nog geen onvertogen woord gehoord zei ie.”
“Dat is ze maar geraden ook,” zei Karel die zich in hun gesprek mengde. “Enne, je moet zoiets natuurlijk een beetje sturen, hè. Ik heb met Frits afgesproken dat ik tijdens de risicowedstrijden voor een mannetje bij de deur zorg. Nou geloof me, dat is er een, die kan je het beste te vriend houden.”
Terwijl de eerste liefhebbers voor de middagwedstrijden binnen druppelden probeerden de mannen het eens te worden over de wijzigingen die bij Oranje nodig waren. Fransie werd echter midden in zijn oplossing onderbroken door Karel die al had aangekondigd dat hij weer op tijd weg moest maar graag eerst de punten van Frits wilden aanhoren.
Na z’n verontschuldiging voor de onderbreking lichtte hij de reden van z’n haast toe. Dat hij echt om drie uur in Scheveningen moest zijn om een onderhandeling in de horecasector af te ronden. Met de mededeling dat hij eigenaar van een superrestaurant aan de dokter Leliekade zou worden mits de eigenaren van een visgroothandel zouden toebijten besloot hij zijn mededeling die hij echter liet volgen door de vraag aan Nico of diens vakantie in Italië goed was verlopen.
Dat was het bleek daarna. Italië was een geweldig land, Toscane een wonder van schoonheid maar als Karel weg moest voor z’n afspraak moesten ze het daar maar een andere keer over hebben want ook hij was nieuwsgierig naar wat Frits te vertellen had.
In z’n bekende sobere stijl gaf de uitbater daarna een overzicht van de gebeurtenissen gedurende de laatste dagen. De stemming in de Ingooi was werkelijk geweldig, er kwam fijn publiek, en er was maar een klein puntje dat aandacht behoefte. Dat waren de borrelsnacks. De orangeburger was een geweldig succes maar met zoveel aanloop als de laatste dagen was het voor tante Jans niet meer bij te benen. Zijn voorstel was dan ook om la Remise in de eterij te betrekken. Daar liep het als gevolg van de crisis minder goed dan die jongens verdienden en eigenlijk lag de oplossing voor de hand. Dat la Remise met een beetje toezicht van tante Jans werd ingeschakeld om in de vraag naar hapjes en borrelsnacks van de Ingooi te voorzien.
Nee, de keuken van tante Jans hoefde daarvoor niet te worden uitgebreid. De Ingooi en La Remise waren nog steeds achterom met elkaar verbonden en gisteravond hadden ze al proefgedraaid. Tot grote vreugde van tante Jans want het was haar echt boven het hoofd gegroeid.
“Als iedereen het er dan mee eens is om dit tijdens de WK zo te doen dan trakteer ik op de nieuwe lekkernij voor aanstaande zaterdag,” sloot Frits z’n betoog af. “Asjeblieft, de oranje dubbeldekker met slagroom. Met een goeie bak koffie erbij. Ik heb een nieuw merk Braziliaanse bonen ontdekt en daar maak je geweldige koffie mee.”
Terwijl de mannen zich even later tegoed deden aan de speciale Ingooi uitgave van de aloude Tompouce gingen ze verder met hun gesprek over de wedstrijd van gisteren. Dat het niet best was, dat er tot de gouden wissels in de tweede helft een grauwsluier over het elftal hing, dat het eerste doelpunt pure mazzel was maar dat je geluk natuurlijk ook kunt afdwingen en dat Dirrekie ook deze keer een fijne neus had gehad. Zoiets kan je niet leren had ome Bram gezegd. Daar word je mee geboren en daarom zou het wel van veel onverstand getuigen om Dirrekie uit het elftal te laten.
Wie er dan uit moest als Robben weer speelklaar was had Gijssie daarop gevraagd. De kenners hadden meewarig hun hoofd geschud bij zijn vraag.
“Luistert, Gijs,” had Gajus de nog niet uitgesproken mening daarna verwoord. “Wat hebben wij nou nog zo onderstreept in onze mail aan van Marwijk? Precies, dat een elftal met Snijder en van der Vaart beiden op het middenveld niet als eenheid functioneert. Prima voetballers hoor, niks mis mee, alleen, als ze allebei meedoen loopt het spel voor geen meter. Het doet me denken aan het Nederlands elftal zo’n vijftig jaar geleden. Toen hadden we een soortgelijke situatie met namen die jij waarschijnlijk geeneens kent. Lenstra en Wilkes. Meesters op de vierkante meter allebei, in staat om wedstrijden door een individuele aktie te beslissen maar je moest ze niet bij elkaar in het Nederlands elftal zetten. Dan kwam er niks uit hun voeten. Iets anders is dat ik geloof dat jullie te kritisch zijn in je beoordeling van onze jongens. We verwachten elke keer de wedstrijd van de eeuw te zien maar zo eenvoudig gaat dat allemaal niet. Al is het alleen maar dat de tegenpartij ook iets te vertellen heeft. Er is trouwens iets heel anders daar inZuid Afrika aan de hand en dat zijn de problemen met de bal. De Jabulani zwabberbal die alle kanten opvliegt. Ik had het er eerder vanmiddag nog met meneer Piet over en wij denken een verklaring te weten.”
Een grote kring van verbaasde gezichten keek de spreker aan die nadat hij een slok van z’n glaasje rood had genomen op gedempte toon voortging met zijn betoog. Hij bleek nog te wachten op de uitkomst van een aantal metingen maar als hun veronderstellingen juist waren lag de verklaring voor het gezwabber van de bal voor de hand. De WK-bal was niet rond.
“Willen jullie beweren dat ze met een soort ei spelen?” was de reactie van Gijssie geweest terwijl hij een theedoek doorgaf aan ome Bram die pogingen deed om een rest Tompouce van z’n broek te verwijderen. Even was alle aandacht op de oude bloemenkoopman gevestigd die na een aantal vergeefse pogingen aangaf dat Gajus beter verder kon gaan met ‘z’n ballenverhaal’.
Die liet het vervolg echter over aan meneer Piet omdat die meer verstand had van chemische zaken. Diens uitzetting had vooral betrekking op het materiaal en de wijze waarop de Jabulani  gemaakt werd. Volledig machinaal vervaardigd en verlijmd in plaats van gestikt was er bewust een geringe onrondheid in het ontwerp van de bal gestopt om daardoor een extra element van spanning aan deze WK toe te voegen. Als hun veronderstelling juist was ging het om maar twee of drie millimeter maar dat was voldoende om allerlei vreemde effecten aan de bal te geven. Zoals Gijssie al had aangegeven werd er niet met een ronde maar met een eivormige bal gespeeld in Zuid Afrika.
Het zal duidelijk zijn dat er nog heel wat werd afgepraat daarna in de Ingooi. En ome Bram die van tante Jans een broek van Frits te leen had gekregen zodat zij de vlek in zijn eigen broek zou kunnen verwijderen merkte op een gegeven ogenblik zelfs op dat we terug moesten naar de leren bal met de veter.
De wedstrijd tussen Ivoorkust en Portugal maakte daarna een eind aan de discussies maar dat er iets vreemds aan de hand was met die bal bleef iedereen bezig houden.
De bal was niet langer rond en zou nog vreemd gaan rollen.
16-6-2010

erJeetje