Of ze al een beetje bijgekomen waren van de EK had Gajus gevraagd bij een ochtendbezoek aan de Ingooi. En omdat het toch tijd was voor z’n ‘ochtendbakkie’ was Frits even bij hem komen zitten op het terras.

Binnen gingen Mehmet en z’n broer verder om de zaak weer in z’n normale staat terug te brengen. Om de verwachte toeloop van liefhebbers voor een eenvoudige maaltijd plaats te kunnen bieden had Mehmet aan Gajus uitgelegd. Buiten straalde de zon en streek net een gezelschap jeugdige Franse toeristen neer. Amsterdam bereidde zich kortom voor op het toeristenseizoen hoewel Frits niet optimistisch was in z’n verwachtingen.
“D’r zit een beetje de klad in, Gajus,” zei hij terwijl hij nog een klontje extra suiker in z’n koffie deed. “Te veel rotzooi in de stad. Overal breek je je nek over de opbrekingen voor dat metrogedoe. En de mensen die het Rijksmuseum of het Stedelijk willen bezoeken komen voor een gesloten deur te staan. Of ze vanwege de verbouwing maar weer terug willen lopen naar het Centraal Station. En voor een pilsje of een happie eten bij m’n collega’s ben je tegenwoordig een klein vermogen kwijt. Nee, de klad zit er in en dat komt voorlopig niet meer goed. Maar ik moet effe die jongens helpen,” en met een blik die meer dan veertig jaar uitbaterervaring verried stond hij op om het groepje Fransen te bedienen.
Dat had de nodige voeten in aarde omdat Frans en Frits nooit echt op goede voet met elkaar hebben gestaan maar het leidde uiteindelijk tot de bestelling van zes grote pilsen die door Mehmet even later met een ‘voila, messieurs’ werden gebracht.
“De brouwerij is veel te duur met z’n prijzen”, gaf Frits aan Gajus desgevraagd als antwoord bij het voortzetten van hun gesprek. “Ik betaal meer als inkoopprijs voor een tappilsje dan jij bij de supermarkt voor een flesje. Maar wat anders, wat denk je dat die gasten daar aan me vroegen?”
“Dat lijkt me niet zo moeilijk,” kreeg hij als antwoord. “Die hebben trek in een stickie en dachten dat dit een koffieshop was.”
Grinnikend bij het idee van de Ingooi als dealer van soft drugs keken de twee mannen elkaar aan en omdat de zon kennelijk van plan was om voor een zomerse dag te zorgen verwijderde Frits zich even om voor een glaasje koel bier te zorgen.
Ze waren het er daarna over eens dat het een vreemd EK was geweest. Maar in de Ingooi hadden ze goeie zaken gedaan en Mehmet was een gouden gozer. Jammer dat Nederland de finale niet had bereikt maar dat was wat teveel van het goede geweest. En wat ze met Dickie hadden gedaan was schandalig geweest. Akkoord, hij had wat fouten gemaakt maar met van Gaal waren ze zeker niet zo ver gekomen. Frits had met Mehmet nog even overwogen om de tijdelijke inrichting van de zaak als miniArena te laten staan voor de Tour de France en de OS in Athene maar dat hadden ze toch maar van afgezien. Zitten geen Nederlandse favorieten bij en dan lopen de mensen niet zo snel.
“Of ie nog een pilsje wilde”, had Frits gevraagd toen er een pauze in hun gesprek viel. Maar z’n gesprekspartner maakte al aanstalten om op te staan en gaf met een afwerend gebaar te kennen dat het genoeg was. Hij ging maar weer eens op huis aan. Had nog wat dingetjes te doen en wilde nog een uurtje in de tuin zitten.
“Om het bleekoranje kleurtje van m’n lijf een beetje bij te bruinen,” gaf hij met een knipoog te kennen. En om nog wat bij te komen. Want spannend was het toch wel geweest, die EK.
erJeetje