“Ik heb jullie toch gezegd dat het niks zou worden”, mopperde ome Bram, terwijl hij met een routine verradend gebaar een lange teug van z’n pils nam. “Te weinig klasse bij die gasten, te weinig inzet en teveel geld. Daar win je niet mee in de wedstrijden waarbij iets op het spel staat.”

Het was een paar dagen na de verloren match tegen de Tsjechen en de vaste kern van de Ingooi evalueerde de gebeurtenissen die voor zoveel teleurstelling in Ranjaland hadden gezorgd. Frits voorzag dat het wel eens een lange hete avond zou kunnen worden en gaf via de huistelefoon op gedempte toon wat instructies betreffende saté, gehaktballen en ander lekkers door aan tante Jans.
Op datzelfde ogenblik kwam Gajus binnen. “Goeienavond, Frits, goeienavond mannen, volle bak vanavond mensen, wat sta jij weer te mopperen Bram? Waarom zeg je niet gewoon met bloemen wat je op hart hebt, man?”
“Dan wordt het in dit geval een mooi boeketje distels en brandnetels”, gaf haagse Karel hem in zoetsappig schilderbuurts te kennen. “Bram heeft wat moeite met de uitslag van eergisteren. De opstelling was trouwens ook niet naar je zin, hè Bram en die twee dooien op de bank mogen wat jou betreft naar een ver eiland vertrekken om beachvoetbal te oefenen met de plaatselijke liefhebbers.”
Er werd wat gegrinnikt door de andere leden van de vaste supporterskern en terwijl Gajus aan Frits te kennen gaf dat het deze keer wel een glaasje rooie wijn mocht zijn, wierp Gijssie op de van hem bekende vierkante wijze de vraag op tafel hoe het nu verder moest. Verder met het Nederlands elftal voor het geval dit nog niet duidelijk mocht zijn.
De discussie die daarna volgde is al in alle Nederlandse café’s, bedrijven en gezinnen gevoerd en behoeft hier dus niet weergegeven te worden. Bovendien kwam tante Jans met haar befaamde broodjes gehaktbal naar beneden en werd het voetbalgesprek even in de pauzestand gezet.
“Het lijkt wel of je ze elke keer lekkerder maakt, tante Jans,” verbrak Frans, die als eerste klaar was, de tijdelijke stilte. “Misschien is dit wel de oplossing voor de problemen van Dickie Advocaat,. Misschien moeten die boys voor de wedstrijd ook verwend worden met zo’n broodje bal. Is dat de peper die ze nodig hebben in hun kont.Wat vind jij daarvan, Gajus?”
De aangesprokene stak z’n hand op als teken dat hij de vraag gehoord had maar reageerde niet meteen omdat hij eerst wat mosterd moest verwijderen die hij op z’n trui geknoeid had. Een handeling die door tante Jans eerst hoofdschuddend werd gadegeslagen waarna ze met een natte doek toesnelde om erger te voorkomen. “Als kind zeker ook al de vreugde van je moeder, hè, oudje?” kon ze toch niet nalaten om hem toe te voegen. “Volgende keer zal ik een slabbetje voor je meenemen van boven.”
Even trok er een lichte blos over het gezicht van de zeventigjarige maar keelschrapend trok hij de aandacht naar zich toe voor z’n repliek op de vraag van de in z’n jeugd veelbelovende spits.
“Ik geloof niet dat die gehaktbal de oplossing is, Fransie hoe lekker ze ook zijn. Wat er woensdag in het veld stond waren al ballen gehakt. Ik ben ook een beetje bang dat Dickie en Willem het spoor een beetje bijster zijn. Maar daar heb ik wel een oplossing voor.”
Verrast dromden ze allemaal om de ouwe meester heen en de kreten om meer waren niet van de lucht. “Wat gaat er dan gebeuren, Gajus” en “Verdorie man, vertel eens wat meer.”
En nadat Frits op het bekende gebaar van Nico snel de glazen had bijgevuld nam Gajus het woord.
“Kijk, jullie kennen natuurlijk allemaal mijn fascinatie voor zaken die vroeger zijn voorgevallen. Geschiedenis weet je wel. Gebeurtenissen om van te leren en om dingen af te leren. Dat laatste wil op deze aardbol nog niet zo best lukken maar daar wil ik het nu niet over hebben.
Vijftig jaar geleden was er natuurlijk ook al een Nederlands elftal. En er was ook een trainercoach maar een ding was anders geregeld, de selectie van de spelers. Die werd verricht door de keuzecommissie. De keuzecommissie voor het Nederlands Elftal. Een groepje kenners stelde het elftal samen en nodigde de spelers uit voor een wedstrijd. Als ik al dat gedoe van de afgelopen jaren nog eens de revu laat passeren lijkt het me een goed idee om die commissie in ere te herstellen. Een groepje voetbaldeskundigen bestaande uit vijf man dat de spelers kiest en vooruit, in overleg met de trainer, de opstelling maakt. Uiteraard heb ik voor mezelf een plaatsje in deze commissie op het oog.”
De stilte die na z’n woorden viel was wat langer dan gebruikelijk en het commentaar op z’n voorstel kwam pas aarzelend op gang. Ze hielden het vriendelijk voor hun oude vriend, de vaste supporters van Ajax, maar zoals Karel het uitdrukte leek een vooraf te plegen haalbaarheidsonderzoek van het voorstel niet onverstandig.
Waarna het gesprek over voetbal zonder verdere woorden werd afgesloten en Nico één van de vele voorstellen van het duo Zalm-Balkenende ter sprake bracht. Het voorstel om uit de karige begroting voor Sport nog eens 18 miljoen te schrappen.
En zoals Frits al had verondersteld werd het laat, zeer laat in de Ingooi.
Want als het op kiezen of delen aankomt, wil iedereen gehoord worden in Ranjaland.
erJeetje