“Moet je dat nou zien,” zei een verontwaardigde tante Jans tegen oom Bram, terwijl ze hem de rozen voorhield die ze van de ouwe jongens voor haar 75^e verjaardag had gekregen. “Staan nog geen week en de bloemen laten nu al hun blaadjes vallen. Durven ze ook nog op het kaartje te zetten dat het bloemen zijn die nimmer verwelken. Je moet eens tegen die collega’s van je zeggen dat ze goeie bloemen moeten verkopen. Vroeger stond zo’n bos drie weken.” En mopperend deponeerde ze de bos treurnis in een vuilnisbak.
“Overdrijft ze niet een beetje,” vroeg de net gearriveerde Gajus aan Bram die er een beetje beteuterd bij zat te kijken. “Of hebben ze ons bij Wimpies bloemenparadijs een bos in handen gestopt die al twee weken in de winkel stond te verkommeren?”
“Doe die jongen eerst wat te drinken, Frits,” was het commentaar van ome Bram die zoals oudere lezers weten pas kort geleden een carrière van vijftig achter de bloemenkar had beëindigd. “Dan zal ik hem uitleggen dat rozen wel iets weg hebben van voetballers. Het ene jaar spelen ze week na week de sterren van de hemel en het seizoen daarna laten ze wedstrijd na wedstrijd na vijf minuten hun kop al hangen. In Wageningen hebben ze daar heel interessante onderzoeken naar gedaan en het schijnt dat bloemen, net als mensen, heel gevoelig zijn voor de wijze waarop je tijdens de groei en ook daarna met ze omgaat.
Het werd stil in de Ingooi en bijna kon je het geruis horen waarmee de hersenen van zijn toehoorders de uitleg van Bram probeerden te verwerken.

Niet lang echter en het leek er op dat Frits zich de woorden van Bram persoonlijk aantrok.
“Wil jij zeggen dat mijn meissie, mijn tante Jans, die een aantal van jullie al bijna vijftig jaar met raad en daad bijstaat, dat die niet weet hoe je met een bossie bloemen moet omgaan? Nou effe serieus, Bram, drink jij nou lekker dat glaasje uit dat ik net voor je heb ingeschonken en kom dan met een betere verklaring. Hallo, bloemen vergelijken met voetballers, volgens mij is er een veel simpeler verklaring. Die rozen komen tegenwoordig allemaal uit Afrika omdat de kweek hier in Nederland veel te duur is geworden. Die zijn nadat ze gesneden soms wel twee weken onderweg voor ze bij Wimpie staan. Het dank je de koekoek dat ze dan na krap een week de geest geven.”
En met een blik die in het verleden grote kerels tot juffershondjes ineen had laten krimpen pakte hij een stel glazen, dat hij vervolgens poetste met een gedrevenheid of hij het kristallen servies van het Amstelhotel onder handen had.
“Hij heeft wel een beetje gelijk,” fluisterde Bram tegen Gajus die de discussie met interesse had gevolgd. “De bloemkwekerij is veel te duur geworden in Nederland. En wat er tegenwoordig in Aalsmeer geveild wordt komt van all over the World.” “En vertrekt daarna weer naar het buitenland” vulde Gajus aan.
‘Hoe laat is het eigenlijk? Half vier al. Help me dan effe om de stamtafel daar tegen de muur aan te zetten. Straks komen de mannen en ik wil het een beetje ordelijk hebben want meneer Piet komt met een verhaal over het pensioenstelsel. Ze willen onze pensioenen volgend jaar toch gaan korten. Piet heeft uitgezocht dat dat helemaal niet nodig is en beloofde vorige keer dat hij zou uitleggen hoe het echt in elkaar steekt. Dat er nog genoeg mogelijkheden zijn om die korting te voorkomen.
Als jij nou voor wat stoelen zorgt, een stuk of tien is genoeg, dan loop ik bij Wimpie langs. Nieuw bloemetje halen voor tante Jans. Wat zeg je, geen rozen? Een mooie azalea, of een orchidee. Staan die langer? Mmm, lijkt me wel een goed idee. Weet je wat, ik doe het gelijk.
En nagestaard door de verbaasde Frits verliet hij zachtjes zingend de Ingooi.
“Bloemen die nimmer verwelken, my friend. Bloemen tot het laatste end.”

20-1-2012

Gajus Sr.