Het bericht dat de Ingooi ging sluiten gonsde al een tijdje door de stad maar ik kreeg afgelopen zaterdag de bevestiging van Gajus toen ik hem tegenkwam bij Stanislavski, in de stadsschouwburg dus.
Hij was gehaast, tijd voor een uitgebreid gesprek was er dus niet, het oudste supporterscafé had z’n deuren inderdaad een week geleden voorgoed gesloten en er bleken drie liefhebbers te zijn om de zaak over te nemen. Een winkel voor hippe mode, een koffieshop en een eettent die het vooral op de biologische toer wilde gooien. “Bel Nico maar,” zei hij terwijl hij met een brede armzwaai richting Leidsestraat verdween. “Die weet van de hoed en de rand. En doe m’n groeten aan de lezers”.

De Ingooi gesloten, maar ik had het natuurlijk een beetje zien aankomen. Het ging al een paar jaar niet goed, Frits werd er ook niet jonger op en had een paar keer uitgesproken dat hij er mee wilde stoppen. Het onverwachte overlijden van ome Bram in augustus van dit jaar had de doorslag gegeven.
“Verleden week hebben we de boel definitief op slot gedaan,” vertelde Nico me later op de avond door de telefoon.
“Het heeft eigenlijk nog langer geduurd dan we wilden, Erjeetje, maar we moesten natuurlijk eerst woonruimte voor Frits en tante Jans vinden. Een etage kopen op een mooi plekje in de stad leek het beste maar je kent de prijzen die daar gevraagd worden. De banken stonden niet met zakken geld voor een hypotheek te trappelen en daarom hebben we de Ingooi met z’n twee woonetages in de Verkoop gegooid. En dat ging sneller dan we dachten. Afgelopen woensdag is het rondgekomen.
Nee, niet een van die drie die je van Gajus hebt gehoord. Het restaurant naast de Ingooi wilde al een tijdje uitbreiden en heeft een paar geldschieters gevonden die wel wat tonnetjes wilden investeren. Ja, met dat restaurant bedoel ik La Remise en Jeu. Mooi toch.
Hoe het met de vrouw van ome Bram gaat? Tsja, niet best natuurlijk. Het overlijden van Bram was een zware klap maar ze krijgt veel steun van tante Jans die het na de introductie door Fransie en Gijssie van die Cruijffsupporterskliek in de Ingooi toch al voor gezien wilde houden.
Ga je nog wel eens naar voetbal? Je meent het niet, naar de wedstrijden van je kleinkinderen? Op zaterdag. Nou ja, waarom ook niet. Als jullie de grensrechters maar met rust laten.”
Met de belofte om gauw weer een keertje met z’n tweeën de stad in te gaan beëindigden we ons gesprek.
Tsja, al met al toch een triest einde voor een zaak die altijd liep als de bekende tierelier. En jammer dat ze niet met een groot sluitingsfeest gestopt zijn maar de hoofden stonden er niet naar.
Maar zoals ik al zei, je zag het al een paar jaar aankomen. Het is trouwens niet het enige bruine café dat z’n deuren sluit of op een andere wijze doorgaat. De behoefte aan dat soort zaken neemt af, de jeugd zoekt wat anders, de huidige voetbalsupporters zie je als eigenaar liever gaan dan komen en de ome Brammen en hun vrienden sterven uit.
Hoe lang de serie over de Ingooi gelopen heeft? Dat is vanaf, ik moet het even nakijken, vanaf 1993. Twintig jaar.
Twintig jaar ouwehoeren over foebal en politiek. Met Frits en Nico, Hansie, ome Bram natuurlijk, tante Jans met haar befaamde gehaktballen, Gijssie, Fransie, meneer Piet, haagse Karel natuurlijk, de invallers Mehmet en Gajus jr. en Gajus natuurlijk.
Een mooie tijd maar aan alles komt een eind. Weet je wat, we drinken er nog één glaasje rouge op voor we er uit stappen.
Ein letzes Glas im Stehen.
Proost. Op wat geweest is. En op wat onderweg is.

19-11-2013
erJeetje