“Ja, sorry hoor,” zei ome Bram. “Dit kan ik niet meer bijhouden. Jarenlang heet onze column de Ingooi. Daar hebben jullie eind verleden jaar de Ingooi revisited van gemaakt. Vlak voor de EK verleden jaar moest het plotseling de Ingooi.next gaan heten, nooit meer iets van gehoord overigens, en nu zie ik dat Gajus bezig is met een aflevering van de Ingooi revisited. Hoe zit dat oudste? Gaat het jou ook te snel, heb je iets bijzonders te….”
Wat hij verder wilde opmerken bleef in de lucht hangen omdat Hansie hem vakkundig de mond snoerde. “Proef nou eerst eens je wijn, ouwe man. En laat Gajus lekker bezig met z’n stukkie. De lezers van de Ingooi hebben lang genoeg droog gestaan.”

Het was maandagmiddag in de Ingooi, normaal niet de drukste dag van de week in het horecagebeuren maar het mooie nazomerweer had iedereen naar buiten en de vaste leden van de voormalige supportersclub vervolgens naar Amsterdams oudste café gelokt. Met tussenpozen kwamen ze daar in de loop van de middag stuk voor stuk binnen.
Waar de gesprekken na wat inleidende filosofieën over het gebeuren op de kapitaalmarkt uiteindelijk terechtkwamen was niet moeilijk te raden. Bij de club die ze ondanks het gekrakeel van de afgelopen twee jaar toch nog een beetje aan het hart gebakken zat. Niet dat de prestaties daar aanleiding toe gaven want de roodwitten hadden er dit seizoen nog niet veel van gebrouwen.
“Wat zegt het orakel in Barcelona daar nou van,” had Haagse Karel zich op een gegeven ogenblik tot de slippendragers van de betreffende hogepriester gewend. “Had die het niet over aansluiting bij de Europese top?”
“D’r staat vandaag toevallig, of beter gezegd niet toevallig, net een artikel in de Telecruyff,” mengde meneer Piet zich in het gesprek. “Dat het allemaal nog niet zo denderend ging maar dat het allemaal de schuld van die anderen was en dat ze eigenlijk pas twee weken bezig waren met de invoering van het gedachtegoed van de grote roerganger.”
Nadat iedereen was uitgelachen moesten zelfs Gijssie en Fransie toegeven dat ze zo nu en dan toch begonnen te twijfelen aan de ideeënrijkdom uit Barcelona en de capaciteiten van het drietal dat daaraan uitvoering moest geven.
Met “wat zouden jullie van een lekker glaasje van het een of ander zeggen” had Nico aan het gesprek over de voormalige topclub een abrupt einde gemaakt. “Zolang ze daar van mening zijn dat je de leiding van een crèche bij de kleuters moet leggen blijft het een grote treurnis. Noemen ze dat geen oud gelul in nieuwe zakken?”
“Bijna goed, Nico,” zei meneer Piet die tijdens de discussie een paar keer op de klok had gekeken. “Het is oude wijn in nieuwe zakken, maar voor het geval waar wij over praten is jouw versie misschien zelfs nog wel toepasselijker. Heel iets anders is dat ik voor de Ingooi vijf doosjes Portugese rode wijn heb meegenomen. En het is vier uur, m’n favoriete tijdstip voor een glas wijn en dus ook een mooi moment om daar een glas van te proberen. Frits, pak jij nou even een paar flessen, dan schenk ik de jongens in. Kunnen ze een keertje echte wijn proeven.”
En zo gebeurde het dus. Met acht mannen, de een wat meer kenner dan de andere, die hun wijn in kleine teugjes naar binnen slurpten.
En die opmerking van ome Bram over de Ingooi.next? Werd daar nog over gesproken? Na het eerste glas wijn gestopt met notuleren las ik later terug in mijn aantekeningen. En daar laat ik het maar bij. Voor de lezers deze aflevering ook als oud g… in nieuwe zakken betitelen.

8-10-2012
Gajus Sr.