“Waardeloos,” gaf een boze ome Bram in de overvolle Ingooi te kennen. ”Als die gasten denken dat ze zo in Portugal kampioen worden kunnen ze er beter maar meteen mee stoppen.” En snuivend gaf hij Frits een teken om een rondje voor de boys in te schenken.

Maar bij de rest van de vaste supporterskern was de nederlaag tegen de Belgen minder hard aangekomen. Er stond tenslotte niets op het spel en Fransie poneerde zelfs de stelling dat het allemaal opzet van Dikkie was. Tactiek om die Duitsers een rad voor de ogen te draaien.
En weer drie pilsen verder waren ze het er allemaal over eens dat de nederlaag eigenlijk een overwinning was.
“Doen we eigenlijk nog iets met de Eeka,” vroeg Haagse Karel dan ook op een gegeven ogenblik en als het z’n bedoeling was geweest om de discussie weer wat op gang te brengen had hij geen beter moment kunnen kiezen.
Wat is er de afgelopen maanden gebeurd in de Ingooi? Ik zal het hier niet nog allemaal een keer herhalen maar de tijdelijke sluiting moet zeker vermeld worden. Datzelfde geldt voor de heropening een paar maanden later en de rol van de leden van de vaste supporterskern. Door hun financiële bijdragen was een solide basis gelegd waardoor de continuïteit van het bedrijf geen gevaar meer liep. Verder was er natuurlijk de entree van Mehmet die samen met de weer teruggekeerde Frits de zaak runde. En last but not least het pijnlijke besluit om in de Ingooi geen aandacht te schenken aan het kampioenschap van hun favorieten.
Maar de reputatie die hun stamkroeg had als oudste voetbalcafé van Amsterdam bracht toch bepaalde verplichtingen met zich mee. Noblesse oblige, vatte Nico de meningen samen en de uitbaters Frits en Mehmet werden er bij geroepen om een plan voor actie op te stellen.
Een ouderwets voetbalfeest moest het worden en dat zagen die twee wel zitten. De broer van Mehmet was nog al handig met hamer, schroevendraaier en zaag en als ze in het achterste deel van de zaak een tribune bouwden creëerde je de juiste voetbalsfeer. Met een supergrootbeeld TV was het dan bijna alsof je er echt bij zat. Maar dan moest er wel een goeie grootbeeld genomen worden had Gijssie gewaarschuwd omdat zoals hij het uitdrukte je de laatste keer achter in de zaak dacht dat je naar de uitzending van een mistwedstrijd keek.
“Wat dacht je dat zoiets kost,” was daarop de reactie van Frits die zich als direct verantwoordelijke voor de aanschaf van dit soort zaken aangesproken voelde. ”Dat kan jij nog niet in een jaar verdienen, jongen. Weet je wel waar je over praat? Maar goed, jullie krijgen je zin. Dat betekent dan wel dat ik een halve Euro op de prijs van een biertje moet zetten. Tenzij de heren er genoegen mee nemen dat hun investering niks oplevert.”
”OK, OK,” probeerde Hansie de zaak te sussen. ”Iedereen zal er begrip voor kunnen opbrengen dat de prijzen tijdelijk een beetje verhoogd worden maar overdrijf het niet, Frits. Het is niet de bedoeling dat een avondje Ingooi duurder wordt dan een retourtje Portugal inclusief toegangsbewijs voor een wedstrijd naar keuze.” En zwijgend had iedereen ingestemd met deze zienswijze waarop de vroegere eigenaar van Vissermans textiel soepel de leiding van het gesprek naar zich toe trok.
”Maar eh, wat kunnen we nog meer doen? Een TV in de zaak hebben ze straks allemaal maar we moeten ons een beetje onderscheiden. Hoe staat het met de pool voor die wedstrijden? Is er al wat georganiseerd?” Hij kreeg geen antwoord omdat op dat ogenblik Gajus met een dromerige blik in z’n ogen over de EK van 1996 begon. Of beter gezegd over het toernooi dat ze toen hadden georganiseerd. Straatvoetbal voor volwassenen. Om de zilveren Ingooitrofee. Tachtig teams hadden daarbij twee weken gestreden en de finale was gespeeld op straat voor de Ingooi, voorafgaand aan de echte finale van die EK.
”Toch is het helemaal niet zo’n gek idee om weer zoiets te doen,” zei Nico die indertijd nog coach van het winnende team was geweest. ”Wat zou er mooier zijn dan het hier te houden. Ik bedoel hier op straat, voor de Ingooi.”
”Ja ja, ze zien je aankomen,” was de reactie van Frits. “Effe twee weken de straat hier afsluiten, waar zit je verstand man? Ze doen hier tegenwoordig al bijna een inval als een van m’n terrasstoelen vijf centimeter buiten de lijntjes staat.”
Maar zo gemakkelijk krijg je Nico niet van z’n stuk. ”Dat is niet alleen een kwestie van verstand, biertapper maar vooral een zaak van over het juiste netwerk beschikken. Toevallig heb ik van de week weer een bespreking met Cohen over een terreinruiltje dat de gemeente graag met ons wil plegen en voor wat hoort wat. Over een paar uurtjes per avond de straat hier afsluiten moet toch te praten zijn. Ik maak dat van de week wel in orde. Maar nou wat anders, waren we toen ook niet de eerste in Nederland die met tapas kwam? Weet je nog Frits? Toen ze het eenmaal geprobeerd hadden waren de hapjes niet aan te slepen.”
”Maar dat kunnen we nu ook, hoor,” mengde Mehmet zich in het gesprek. ”Maar dan stel ik voor om het deze keer met vinho verde en Portugese hapjes te doen. Als ik m’n buurman uit Portugal aanschiet wordt dat gegarandeerd een succes. Die man heeft zelf een restaurant gehad en weet precies wat we nodig hebben.”
Het liep inmiddels tegen twaalven en nadat het laatste rondje was geconsumeerd zette Hansie wat afspraken op papier zodat iedereen met z’n eigen opdracht naar huis kon.
Ja, het was wel goed bekeken van Dikkie om die match tegen de Belgen te verliezen. Het was precies de prikkel die nodig was. Voor de Ingooi, voor de oranje-elf, voor Nederland.

Gajus