Het was de maandag na de dag waarop RougeBlanc werd ontluisterd in de Kaasstad.
In de Ingooi speelde de derde symfonie van Gorecki en de enige bezoeker, Gajus, was in gesprek met Frits, uitbater van Amsterdams oudste supporterscafé.
Onderwerp was de wijn die de avond ervoor door Gajus meedogenloos was afgekraakt.
Frits vertelde dat die afkomstig was van la Remise waar hij als huiswijn werd geschonken. Hij had van de jongens een doosje van 6 flessen gehad om in de Ingooi te proberen.
“Als ik je goed begrijp is het van dat spul wat wij vroeger Chateau Migraine noemden,” besloot hij zijn uitleg. “Ik had gelukkig nog wat andere flessen achter staan en heb je daar verder eigenlijk niet over gehoord. Ik neem aan dat die je wel smaakten.”
Er viel een korte stilte in hun gesprek. Buiten maakte een tram huilende geluiden in een bocht en het geluid paste volledig bij de Sorrowful Songs die Henryck Gorecki een jaar of vijftien geleden componeerde.
“Het zit hem gewoon in deze maand, Frits,” gaf Gajus ten slotte als antwoord op de vraag van de herbergier. “November, vallende bladeren, in de natuur sterft alles af en daar
worden veel mensen niet vrolijker van. Zo beroerd was die wijn van la Remise nou ook weer niet maar na al die misère ’s middags was het net het drupje dat de emmer deed
overlopen. Maar ik loop straks toch even langs die boys van la Remise. Adeldom verplicht en dan zet je je gasten geen fles van 3,75 uit de Lidl voor. Die wijn die je daarna schonk was prima. Niks mis mee. Doe me eigenlijk maar een glaasje. November is ook niet echt mijn maand.”
“Schilder je eigenlijk nog,” vroeg Frits nadat hij twee glazen had volgeschonken. “Vroeger liet je nog wel eens wat werk zien en kwam je met verhalen over schilderscursussen die je in Frankrijk had gedaan maar tegenwoordig maak je je er gemakkelijk vanaf met de creativiteit. Zo nu en dan een verslagje over de musea die je hebt bezocht met foto’s. Ook mooi hoor maar ik mis toch dat bijzondere wat ik soms in je schilderijen zag.”
“Je hebt gelijk” was het antwoord dat hij van Gajus kreeg. “Ik moet nodig weer eens achter de ezel kruipen, heb daar soms ook wel zin in maar om een of andere reden komt er dan niets uit m’n handen. Hoewel, ik heb toevallig een doekje bij me dat al een paar maanden op een bestemming ligt te wachten. Leek me wel geschikt om het een tijdje in de Ingooi te hangen. Om de boel wat op te vrolijken. De stemming is wat mat hier de laatste tijd. D’r wordt bijna niet meer gelachen. Weet je wat, ik pak het even uit de auto. Kijken wat jij er van vindt.”
De laatste tonen van de 3^e Symfonie klonken door de Ingooi en terwijl Gajus buiten bezig was probeerde Frits in de verzameling CD’s  een stukje muziek te vinden dat als begeleiding voor de onthulling van het schilderij kon dienen.
Het kwam er echter niet van omdat Gajus al weer binnenkwam en het schilderij op een tafel tegen de wand plaatste. “Asjeblieft, Frits, dit is dan UMO. Unidentified Marching Objects. Maar je mag het ook DOC noemen, the dance of the comedians noemen. Barstensvol kleur en beweging, jongen. Om al die sombere herfstgevoelens te verdrijven. Als je wilt hangen we het gelijk op.”
Zwijgend bekeken de twee mannen het werk. “Heel anders dan je tot nog toe maakte,” zei de uitbater van de Ingooi nadat hij het werk zowel van dichtbij als van een afstand had bekeken. ”Vervreemdend en toch vertrouwd. Heeft iets van vreugde maar ook iets dreigends met die vreemde figuren die in een soort landschappelijke ruimte voortbewegen. Iets kinderlijks ook in z’n voorstelling maar ik ben er wel blij mee. Met al die kleuren is het precies wat de mannen nodig hebben. Zal ik je eens wat vertellen. Dit werkt nog beter dan die lichttherapie waar je wel over leest. Als jij effe een hamer pakt zet ik een Ceedeetje op.
En terwijl het sonore stemgeluid van Bono met A Beautiful Day de stilte verbrak zorgden de twee mannen ervoor dat UMO een mooie opvallende plaats kreeg.

Wordt het nog wat met die plannen van Jopie C. voor de roodwitten vroeg Gajus later toen ze met z’n tweeën van een afstand het resultaat bekeken.
Het antwoord dat Frits na enig nadenken gaf leek raadselachtig.
“Misschien is: ‘Komedianten trekken voorbij’ er wel een goeie naam voor.”
Maar beiden begrepen ze wat hij daarmee bedoelde.
16 november 2010
Gajus