“Natuurlijk was het een doorgestoken kaart,” gaf ome Bram als z’n mening te kennen. “Je zag toch zelf ook wel dat die Basso niet echt aanzette. Geloof me nou jongen, die Amerikaan heeft ‘m gewoon een zak met poen geboden om niet weg te rijden.”
Maar z’n gesprekspartners waren niet echt overtuigd. Waren van mening dat Lance de Italiaan niet als een serieuze kanshebber voor le maillot jaune beschouwde en ‘m daarom ook had laten winnen. Als investering voor de toekomst.

En zelfs het argument van ome Bram dat die Basso bergopwaarts reed met een gemak alsof ie effe een ommetje maakte naar de supermarkt om een ciabatta voor z’n lunch te halen maakte geen indruk.
“Ouwe, hou jij je nou maar bij je bloemenstal, dat is al moeilijk genoeg,” gaven ze in koor te kennen en mompelend over snotneuzen die ’van hun gezond geen weet hadden’ gaf de oude bloemenkoopman zich gewonnen. “Dan niet maar let op, straks in de Alpen wordt alles anders. En Jan is ook nog niet uitgeschakeld. Wat anders, wat vinden jullie van Bassie en Adriaan?”
Het was duidelijk dat het hoofdstuk Tour de France was afgesloten en alle blikken richten zich op de twee voetbalspecialisten in het gezelschap, Fransie en Gajus, om te kijken wat die van de nieuwe bondscoaches vonden.
Maar voor die iets zinnigs konden zeggen was het Haagse Karel die met een opmerking de lijnen van het gesprek probeerde af te bakenen. “Twee voor de prijs van een? Dan zit er meestal een vlekkie aan.”
Maar met de opmerking dat het wellicht beter was dat ie zich tot z’n eigen onduidelijke handel beperkte wees Gajus hem onmiddellijk terecht om daarna over te gaan tot een beschouwing over de heren van Basten en van het Schip voor zover dat nog niet duidelijk mocht zijn.
Er waren natuurlijk de nodige negatieve aspecten aan de benoeming. De wijze waarop de selectie had plaatsgevonden met daarbij de onduidelijke rol van het orakel in Barcelona en de welwillende medewerking van Ajax en meneer Lowie in het bijzonder. Vreemd was ook dat er niets bekend was over de wensen van de spelers van oranje. Waren die überhaupt geraadpleegd en waarom was de vaderlandse pers daar niet bovenop gesprongen?
Kortom, het deed allemaal erg aan achterkamertjes politiek denken en dat levert niet altijd de beste coaches op.
Positief was natuurlijk dat het hier om twee voetballers ging die hun sporen verdiend hadden. Allebei aanvallers en je mocht er vanuit gaan dat het hier om twee mannen ging die wisten wat er in het hedendaagse voetbal nodig was om boven te komen drijven. Alles bepalend zou worden of ze er in zouden slagen om van de heterogene Oranjeselectie een eenheid te vormen.
Door hun vermogen om te beïnvloeden, door hun uitstraling, door hun keuzebeleid, door hun fingerspitzengefuehl waar het om de opstelling van de Oranjeelf ging.
“En wat wordt natuurlijk de rol van Jopie C. in dit geheel,” voegde Fransie eraan toe. “Beperkt ie zich tot wat adviezen of loopt ie straks het veld op om aanwijzingen te geven net zoals ie ooit bij Ajax deed. Eigenlijk valt er geen zinnig woord over de afloop te zeggen maar vooruit, ik geef die twee het voordeel van de twijfel.”
Het was daarna tijd voor een biertje en gewillig luisterde ze naar de uitleg van Mehmet over de samenstelling van de snack die deze had meegebracht. Bereid volgens een oud Turks recept dat z’n grootmoeder van haar grootmoeder had gehoord. Eerst voorzichtig proeven gaf hij als afsluiting van z’n verhaal mee want het is behoorlijk heet. Jammer genoeg nam ome Bram net op dat moment een flinke hap van de lekkernij met bijna catastrofale gevolgen. Bezorgd stonden ze allemaal om hem heen maar na veel geklop op z’n brede rug en twee grote bieren keerde hij weer tot het leven terug. En niemand lachte toen de eerste woorden die hij kon uitbrengen weer betrekking hadden op de Tour.
Dat hij van mening was dat die Bassie Armstrong gemakkelijk uit het wiel had kunnen rijden.
En zo werd het toch nog laat met gesprekken over de Tour van nu en die van veertig jaar geleden. En over de kansen op medailles bij de Olympische Spelen in Athene.
Voetbal moest ook eigenlijk nog even wachten. Z’n plaats weten om straks, over een dikke maand, pas geconsumeerd te worden. Voorzichtig met kleine hapjes
erJeetje