“Heb je eigenlijk nog plannen voor de viering van het kampioenschap?”
De vraag van Fransie in de volle Ingooi had het effect van een steen in een rimpelloze vijver en de blikken van de aanwezigen richtten zich eerst met ongeloof, ergernis, verbazing en geneerdheid op hem om vervolgens terecht te komen bij Frits, uitbater van Amsterdams oudste supporterscafé.

Eigenlijk had deze de vraag willen negeren maar het was duidelijk dat er iets van hem verwacht werd en om tijd te winnen speelde hij daarom de rol van onwetende buitenstaander met een tegenvraag .
“Hoe bedoel je, Fransie? Wordt het handbalteam van je dochter kampioen of heb je het over je eigen vriendenelftalletje van Trapmaarraak 6?”
Maar zo gemakkelijk kreeg ie Fransie natuurlijk niet plat en met een gebiedend gebaar om aandacht hernam deze het woord.
“Kom nou, Frits. Over wie zou ik het nou hebben? Nog drie wedstrijdjes te gaan man en dan zijn ze weer kampioen. Ajax, wie anders.”
Het enthousiasme waarmee deze mededeling in vroeger jaren begroet zou worden bleef echter deze keer achterwege.
“Ik zou nog maar even afwachten,” bromde ome Bram en Haagse Karel kreeg bijna pijn in z’n nek door de intensiteit waarmee hij z’n hoofd had geschud.
“Geef die jongen even iets pittigs te drinken, Frits,” verbrak Nico tenslotte de stilte die was gevallen. “En laat dat kampioenschap nou maar voor wat het is. Het komt in ieder geval bij roodwit terecht maar de beren zijn nog lang niet in de Arena. Die zijn deze competitie al te vaak onderweg gestruikeld.”
Een beetje knorrig deed Fransie er daarom maar het zwijgen toe en alleen ome Bram zat met een diepe denkrimpel voor zich uit te staren.
Pas na het rondje van Nico ter gelegenheid van een succesvol contract dat die de dag ervoor had afgesloten kwam hij met z’n probleem voor de dag.
“Wat bedoel je nou toch met die beren in de Arena, Nico. Daar zitten toch geen beren?”
Bijna verslikte de aangesprokene zich in het schuim van z’n pilsje maar het respect voor de oude bloemenkoopman overwon z’n opkomende lach en met een ernstig gezicht gaf hij als antwoord dat Bram z’n vraag beter aan Fransie had kunnen stellen want die liep al met de huid te pronken van het exemplaar dat hij kennelijk eigenhandig had geschoten.
Natuurlijk viel daarna het Eurodubbeltje bij Bram en gelukkig moest hij er zelf het hardst om lachen. “De huid van de beer. Dat is een goeie, Nico” en omdat ze het rapport over Srebrenica al een paar dagen uitputtend hadden doorgenomen wogen ze bij gebrek aan beter toch naar maar een keertje de kansen van hun favorieten.
“Wim Jonk houdt het al maanden op PSV,” besloot Hansie de discussie en daar lieten ze het bij.
En met een rondje Berenburger van ome Bram werd de avond besloten. Want je moet in stijl blijven.
erJeetje